μήνας χωρίς μηνιάτικο

Ένας μήνας πέρασε. 
Ενας μήνας χωρίς δουλεία, χωρις καθημερινό ξύπνημα την ίδια ώρα, χωρίς οδήγηση 50+50 λεπτών στην ευρασιατική Αθήνα, χωρίς μιά γραμμή κώδικα. Ο πρώτος μήνας, μετα από περίπου 17 χρόνια, που στο τέλος του δεν πάω στο ΑΤΜ της Εθνικής να κάνω ανάληψη ή έλεγχο του μισθού. Πάει αυτό, προς το παρόν τρώμε απο τις οικονομίες. Πριν πεινάσω, μαγείρεψα.

Σχεδόν ένας μήνας στην Ολλανδία. Στην πανέμορφη Χάγη. Τι να πείς; ψέμματα; Ωραία ειναι εδώ, αλλα δεν έχω όρεξη να γράψω πολλά. Το πράσινο, τα παπάκια, τα κανάλια, η άγρια θάλασσα, η ηρεμία, όλα θα ειναι εδώ και αύριο, και για πολύ καιρό ελπίζω. Εχουμε χρόνο να τα περιγράψω επαρκώς, οταν θα τα απολαμβάνω με παρέα.

Τρεις εβδομάδες μακρυά απο την οικογένεια. Αυτό δεν ειναι ωραίο. Αλλα υπάρχουν και χειρότερα. Νομίζω οτι ακόμα όλοι μας είμαστε καλά. Ομελέτα δεν γίνεται χωρίς να σπάσεις αυγά.

αυτό μπήκε για τη μουσική :)

η παραλία

leaving ground

Πριν λίγες μέρες παραιτήθηκα απο τη δουλειά. Ειναι να το γελάς; όχι.

Αλλα σίγουρα δεν κλαίω. Πάνε αυτα... τέλος, πάμε γι' άλλα.

Επιτέλους το μεγάλο ταξίδι ξεκινά. 

Καλή μας τύχη.

...And maybe well come back,
To earth, who can tell? 
I guess there is no one to blame
Were leaving ground
Will things ever be the same again? 

Its the final countdown.

 

Η επίσκεψη

Κάθε Κυριακή απόγευμα  η Κούλα έπαιρνε τα δίδυμα και πήγαινε

επίσκεψη στη μάνα της. Κρατώντας τα, το κορίτσι απ’ το ’να χέρι και τ’ αγόρι

από τ’ άλλο, έμπαινε στο ««Νο 2», το λεωφορείο της γραμμής που διέσχιζε

ολόκληρη την πόλη, κι έφτανε στον Προσφυγικό συνοικισμό.   

Αφότου παντρεύτηκε η Κούλα, είχε φύγει από τα Προσφυγικά κι έμεναν

με τον άντρα της τον Γιάννη και τα δυο τους τα παιδιά στην περιοχή του Αϊ

Διονύση. Τρία τέταρτα απόσταση από τη γειτονιά της μάνας της. Μια διαδρομή

που τα δίδυμα την είχανε για εκδρομή, γιατί το αστικό λεωφορείο έκανε

ολόκληρο ταξίδι ώσπου να καταλήξει στον προορισμό του. 

Διέσχιζε το κέντρο, πέρναγε απ’ τις απομακρυσμένες γειτονιές και τις

εργατοσυνοικίες -- σε κάποιες απ’ αυτές έστριβε μανουβράροντας μπρος, πίσω –

ανέβαινε στην πάνω Πόλη, ξαναγύριζε απ’ τον ίδιο δρόμο ώσπου να φτάσει

επιτέλους στα Προσφυγικά, στο τέρμα του. Έτσι η απόσταση με το λεωφορείο

φαινότανε ακόμα πιο μεγάλη. Αλλά να πήγαινες και με τα πόδια σου απ’ τη μία

άκρη ως την άλλη, ούτε να το σκεφτείς. 

Στριμωγμένα δίπλα στη μάνα τους τα δίδυμα με τα μούτρα κολλημένα

στο παράθυρο του αστικού, έβλεπαν έξω απ’ το τζάμι τα σπίτια που ’φεύγαν

προς τα πίσω, τα πεζοδρόμια και τα δένδρα, τις πλατείες--τους ανθρώπους, όχι --

και δε ’βάζαν γλώσσα μέσα τους. Μπουρ, μπουρ όλη την ώρα σχολίαζαν

συνέχεια, ρωτάγανε τη μάνα τους κι αυτή πότε τους έδινε μια βιαστική

απάντηση, κι άλλοτε αδιαφορούσε μπλεγμένη στις δικές της σκέψεις. Εκείνα

χωρίς να περιμένουν και πολύ-πολύ, απαντούσαν μόνα τους, στο βρόντο.

Κατάξανθα, με μάτια γαλανά -- ίδιος ο πατέρας τους--τα δίδυμα μοιάζαν

μεταξύ τους σαν δυο σταγόνες νερό, που λέει ο λόγος. Κι αν δεν ήτανε αγόρι το

ένα με παντελονάκι, και κορίτσι τ’ άλλο με φουστάνι και κορδέλα στα μαλλιά,

δεν θα τα ξεχώριζες.  

Κάθε Κυριακή απόγευμα, λοιπόν, η Κούλα τα  ’ντυνε, τα  ’παιρνε απ’ το

χέρι και πήγαινε επίσκεψη στη μάνα της. Βρέξει χιονίσει. Το χειμώνα, η ώρα

τρεις ή τέσσερις τ’ απομεσήμερο· ενώ, τα καλοκαίρια άφηνε πρώτα να δροσίσει

λίγο και να φύγει η λάβρα. Και κατά τις έξι ή τις εφτά, να σου την κατέβαινε απ’

το λεωφορείο με τα ζούζουλα.   

Οι άλλοι είχαν βγάλει κιόλας τις καρέκλες έξω, κάτω απ’ τη μεγάλη

μουσμουλιά, και την περίμεναν να  ’ρθεί. Εκτός από τη μάνα της, οι δυο

ανύπαντρες ακόμα αδελφές τής Κούλας, – ο πατέρας ήταν πεθαμένος από χρόνια

-- ένας αδελφός της κι η γυναίκα του με τις δυο τους κόρες (στο ίδιο τετράγωνο

έμεναν κι αυτοί) όλοι μαζί, γύρω απ’ το δέντρο της αυλής, τους έπαιρνε η ώρα

δέκα ή έντεκα το βράδυ, κουβεντιάζοντας. Έναν μικρότερο αδελφό που είχε

φύγει μετανάστης για τη Γερμανία--κι εκείνος παντρεμένος --τον βάζανε

συνέχεια στην κουβέντα τους.

Μαζί με τη γιαγιά του, στο σπίτι των Προσφυγικών, ανάμεσα σε θείους,

θείες και ξαδέρφια μεγάλωνε και ο Αλέξης. Απ’ όλα τα εγγόνια της, αυτόν

αγάπαγε περισσότερο η γιαγιά, ο Αλέξης ήταν η αδυναμία της.  Μελαχρινός, με

τσίνορα μεγάλα για αγόρι και γυριστά, δε γέλαγε σχεδόν ποτέ. Και -- παράξενο

για ένα παιδί οχτώ χρονών --το βλέμμα του ήταν μελαγχολικό, και ελάχιστα

μιλούσε.      Κι όταν τ’ απογεύματα της Κυριακής ερχότανε η Κούλα, έστελνε τα

δίδυμα να παίξουν στην αλάνα κι έπιανε με τον Αλέξη την κουβέντα. Εκείνη τού

μιλούσε, κι αυτός στεκόταν μακριά της, δίπλα στη γιαγιά. Την άκουγε, την

κοίταζε με τα μεγάλα μαύρα μάτια του μα δεν της απαντούσε. Η Κούλα έβγαζε

τις καραμέλες απ’ τις τσέπες της, για να τον δελεάσει και να πάει κοντά της,

αυτός πλησίαζε διστακτικά, τις έπαιρνε με τεντωμένο χέρι και ξαναγύριζε πάλι

δίπλα στην γιαγιά. Μετά, η Κούλα τράβαγε από την τσάντα της μια μεγάλη

σοκολάτα.  

«Έλα στη μανούλα», του έλεγε αυτή.  …

Ο Αλέξης σερνότανε δειλά, δειλά, έπαιρνε τη σοκολάτα απ’ τα χέρια της,

για να ξαναγυρίσει όμως πάλι πίσω, στο ορμητήριό του. 

Κάθε φορά η Κούλα τον κράταγε όλο και πιο πολύ στα δυο της χέρια,

ώσπου στο τέλος τα κατάφερνε και τον έκλεινε στην  αγκαλιά της. Με την πλάτη

του αυτός γυρισμένη προς το μέρος της και το πρόσωπο στραμμένο στη γιαγιά

του, γαντζωνόταν το βλέμμα του ανήσυχο από πάνω της.  

«Κάτσε κοντά της» τού ’λεγε η γιαγιά του επιτακτικά, σχεδόν αυστηρά·

«αυτή είναι η μάνα σου, όχι εγώ», το ξεκαθάριζε. μ’ εκείνο το ύφος της λαϊκής

γυναίκας που θέλει να βάζει τα πράγματα στη θέση τους.

Έμενε εκεί, στην αγκαλιά της, ο Αλέξης  αλλά ανέκφραστος μ’ ένα

βλέμμα-ερωτηματικό στα μεγάλα, μαύρα μάτια του.  

Η Κούλα τον κράταγε στην αγκαλιά της τώρα και τον έσφιγγε γερά με τα

δυο της χέρια. Και σκυμμένη δίπλα στο αυτί τού αγοριού, τού ’λεγε λόγια, λόγια,

τού μουρμούριζε συνέχεια, ποιος ξέρει τι. Τον χάιδευε και του ψιθύριζε σιγανά

πίσω απ’ τη γυρισμένη πλάτη του, για να τ’ ακούει μονάχα αυτός. Το πρόσωπό

της ήταν γλυκό και ήρεμο και με το σώμα της τον πήγαινε και τον έφερνε πέρα

δώθε σαν να τον νανούριζε ή να τον έκανε τραμπάλα, όπως κάνουν οι μανάδες τα

παιδιά τους, στηρίζοντάς τα ανάμεσα στα πόδια τους. 

Ο Αλέξης παρέμενε αμίλητος σαν να μην άκουγε. Λες κι ήτανε αλλού.

Κράταγε τη σοκολάτα κι έκοβε λίγο-λίγο τα κομμάτια της. Έτρωγε αργά, αργά

κι έδειχνε να το ’φχαριστιέται.  Όταν έφτανε στο τελευταίο κομμάτι, η Κούλα

έλυνε τα χέρια της κι άφηνε το παιδί από την αγκαλιά της.  

«Άντε, σύρε να παίξεις κι εσύ με τ’ αδέρφια σου» τον απωθούσε τρυφερά,

«αδέρφια σου είναι», του έλεγε μ’ έναν τρόπο σαν να ήθελε να τον πείσει. Και τον

έσπρωχνε ελαφρά να πάει προς τα δίδυμα που είχαν κιόλας ανακατευτεί με τα

παιδιά της γειτονιάς κι έπαιζαν όλα ένα τσούρμο.   

Αργά το βράδυ ερχότανε ο Γιάννης μ’ ένα παλιό SIMCA,  μουσταρδί,

έπαιρνε την Κούλα και τα δίδυμα και φεύγανε.

Την άλλη Κυριακή ξανά η ίδια αβεβαιότητα, οι σοκολάτες, ο δισταγμός, η

προσπάθεια επαναπροσέγγισης.  

Το καλοκαίρι του ’63, ο προσφυγικός συνοικισμός πήρε τα πάνω του.

Στην πλατεία Ελευθερίας μπήκαν ξύλινα παρτέρια γύρω-γύρω με κατιφέδες και

πανσέδες. Στο επάνω μέρος της, στήθηκε μία προτομή του Χρυσοστόμου

Σμύρνης, χάλκινη, και φυτεύτηκαν παντού κουτσουπιές και πικροδάφνες. 

 Εκείνο τον καιρό γινότανε στη γειτονιά η επέκταση του τηλεφωνικού

δικτύου. Είχε έρθει ένα συνεργείο του ΟΤΕ για να βάλει τα καινούργια

τηλέφωνα και να κάνει τις συνδέσεις. Όποιος ήθελε θα είχε το δικό του και δεν

θα έτρεχε άρον-άρον στο περίπτερο να μιλάει απ’ το τηλέφωνο που ήτανε κοινό,

για όλους. Το κάθε σπίτι θα ’χε τώρα τη δική του συσκευή.

Τρεις-τέσσερις γεροδεμένοι ΟΤΕτζήδες είχαν έρθει κι έσκαβαν στις

άκρες του δρόμου -- ήταν χωματόδρομοι ακόμα --τράβαγαν καλώδια, τα

τοποθετούσαν μέσα σε σωλήνες κι όλα μαζί τα στρίμωχναν σ’ ένα κουτί

σιδερένιο, στηριγμένο απ’ τους ίδιους, όρθιο στον τοίχο. Γύρω τους

στριφογύριζαν τα παιδιά της γειτονιάς και τους χάζευαν καθώς εκείνοι δούλευαν.

Κι ένα πρωί, εκεί που σκάβανε, είδε η γιαγιά περνώντας δίπλα τους για να

πάει στο θέλημά της έναν εργάτη απ’ το συνεργείο του ΟΤΕ και πάγωσε. Ένιωσε

να πέφτει κεραυνός επάνω της. Έκανε στροφή αμέσως και παράτησε το θέλημα

στη μέση. Σαν να ’χε συναντήσει ξαφνικά το μεγαλύτερο εχθρό της, λες και τής

παρουσιάστηκε ο τρισκατάρατος ο ίδιος. Και πράγματι, τον είχε δει μπροστά

της. 

Ο εργάτης που ’πεσε πάνω του, μούτρα με μούτρα, ήταν ο πατέρας του

εγγονού της. Γύρισε πίσω και μπήκε έξαλλη μέσα στο σπίτι.

«Αλέξηη! » έμπηξε φωνή, «πού είσαι; έλα δω» φώναξε κοντά της το παιδί.

Από κάπου βγήκε αυτός, εκείνη ξαναμμένη τον τράβηξε απ’ το χέρι και τον πήγε

ως την αυλόπορτα.   

«Τον  βλέπεις εκείνο τον ψηλό;» του ’δειξε προς τη μεριά τού συνεργείου

--δεν ήταν μακριά, μια γωνία παρακάτω. «Αυτός είναι ο πατέρας σου» τού είπε

κι η φωνή της έτρεμε. 

Το παιδί την κοίταξε με έκπληξη, σαν να μην είχε όμως καταλάβει τι του

έλεγε, κι ύστερα γύρισε προς τη μεριά των εργατών που του ’δειχνε.

«Ποιος; ποιός απ’ όλους;» ρώτησε. Για  να τον ξεχωρίσει.

«Ο ψηλός. Αυτός που έχει σκύψει, με την πλάτη του στον τοίχο. Τον

βλέπεις;»

«Ναι»  

«Να πας κοντά και να του πεις είμαι ο γιός σου, ο Αλέξης. Να το πεις

δυνατά και να φύγεις. Να δούμε τι θα κάνει ο μασκαράς. Δεν θα πέσουνε τα

μούτρα του; Να το μάθουνε κι άλλοι ότι έκανε ένα μούλικο και το παράτησε. Να

ξεφτιλιστεί ο παλιοκερατάς μπροστά στους άλλους, της δουλειάς του. Για να

ξέρει να μη γκαστρώνει ορφανά κορίτσια, κι ύστερα να τα παρατάει» μίλαγε

φουρκισμένη η γριά στον εγγονό της. 

           Δεν ήταν, βέβαια, πρώτη φορά που του ’καναν σκηνή τού «παλιοκερατά».

Και δικαστήρια είχαν γίνει, και επεισόδια έξω απ’ το σπίτι του κι ένα σωρό

φασαρίες και χουνέρια. Σταμάτησαν, μονάχα όταν παντρεύτηκε η Κούλα. Όταν

βρέθηκε το καλό παιδί, ο Γιάννης, και την πήρε. Την ήθελε, τη στεφανώθηκε – ο

Αλέξης όμως  θα ’μενε με τη γιαγιά του, όχι στο δικό τους σπίτι, αυτό το ’χε

ξεκαθαρίσει ο Γιάννης-- και στο χρόνο επάνω κάνανε τα δίδυμα. Από τότε το

κυνηγητό κι οι φασαρίες κόπηκαν μαχαίρι, αλλά ποτέ δεν είχε φύγει απ’ τη γριά

γυναίκα το άχτι της για κείνον. Μέσα της είχε σαράκι. Και τώρα που τον βρήκε

τού χεριού της, ήταν ευκαιρία να τον εκδικηθεί. 

Ο Αλέξης έχοντας κολλήσει τα μάτια του στη γυρισμένη πλάτη τού άντρα

(μην τυχόν και ανακατευτούν οι εργάτες μεταξύ τους και πει τα λόγια του σε

άλλον), κατευθύνθηκε σαν κουρδισμένος προς το μέρος του. Περίμενε σε μια

απόσταση μικρή κι όταν εκείνος γύρισε το πρόσωπό του – ένα αντίγραφο ο ένας

του αλλουνού:  μελαχρινός με μαύρα μάτια, βλεφαρίδες γυριστές, ίδια κοψιά – το

αγόρι τού είπε ακριβώς ό, τι τον είχε ορμηνέψει η γιαγιά του.  Καθαρά, κι όχι

μέσα από τα δόντια του.  

Ο γεροδεμένος άντρας φάνηκε να τα ’χασε, γέλασε αμήχανα, σταμάτησαν

το σκάψιμο οι άλλοι  και παρακολουθούσαν παραξενεμένοι την αφύσικη σκηνή. 

« Της Κούλας είσαι;» ρώτησε αγριεμένος. Είχαν ακούσει κι όλοι οι

υπόλοιποι κι είχε κιόλας εκτεθεί μπροστά στα μάτια τους.

Δε μίλησε ο Αλέξης, μόνο τον κοίταζε.

«Δεν περνάνε αυτά σε μένα» είπε με θυμό ο ΟΤΕτζής, σφίγγοντας τα

χείλια του. Το πρόσωπό του ήταν σκοτεινό. «Να πας και να πεις σ’ εκείνους που

σε στείλανε ότι εγώ έχω παιδιά. Έχω το γιό μου και την κόρη μου και να μη με

ξαναενοχλήσετε, τ’ ακούς;».   

Γύρισε ο Αλέξης στη γιαγιά του και της τα ’πε ακριβώς. Εκείνη, έσπρωξε

την πόρτα της με δύναμη σαν να την έκλεισε πάνω στα μούτρα του ΟΤΕτζή. Τη

βάρεσε με πάταγο, να φτάσει η βροντή ως κάτω στη γωνία και να την ακούσει ο

«άνανδρος». Είχε ξεσπάσει τώρα η γριά κι έμοιαζε σάμπως ανακουφισμένη.  

Ο Αλέξης απ’ το καλοκαίρι εκείνο και μετά – θα ’ταν τότε εννιά χρονών ή

δέκα-- γινόταν όλο και πιο σκοτεινός, πιο σιωπηλός ακόμα. Κι όσο μεγάλωνε,

στένευαν τα χείλια του, σκούρυνε το δέρμα του, το βλέμμα του κρυβόταν σε

σκιές. 

Και πριν κλείσει τα δεκάξι του, έφυγε και πήγε στην Αθήνα.

Εξαφανίστηκε από τη γειτονιά, και στο σπίτι, στα Προσφυγικά, δεν πάτησε το

πόδι του ξανά. Η γιαγιά του έλεγε σε όσους τη ρώταγαν για κείνον ότι είναι μια

χαρά. Ότι δουλεύει στην Αθήνα κι  έχει δικό του μαγαζί με υδραυλικά · ότι

πολλές φορές έρχεται με το λεωφορείο βράδυ, τη βλέπει και φεύγει το πρωί,

πρωί.  «Αλλά το παλιόπαιδο, δεν θέλει να παντρευτεί», πρόσθετε με έγνοια σαν

να τον είχε δίπλα της και να τον μάλωνε, όπως παλιά.  «Εγώ του λέω να βρει  μια

νύφη» συνέχιζε. Κι αναρωτιόταν με αγωνία : «Τι, μόνος του θα μείνει;». 

Και έσπευδε να δώσει – στον εαυτό της περισσότερο--μια καθησυχαστική

απάντηση,  «Ας είν’ καλά, και δεν πειράζει». Κι ύστερα, συνέχιζε με σπασμένη

πλέον τη φωνή της : «Πάω κι εγώ στην Αθήνα και τον βλέπω. Να τον πλύνω, να

του μαγειρέψω κάνα φαί της προκοπής, να τον περιποιηθώ. Φεύγω το πρωί, το

βράδυ είμαι πίσω». 

Έτσι έλεγε η γριά γυναίκα σε όσους τη ρωτούσαν, αλλά η αλήθεια δεν

ήτανε αυτή. Δεν ήθελε να ξέρουν πως ο εγγονός της, απ’ τα δεκαπέντε του, είχε

αρχίσει κιόλας θεραπείες και μπαινόβγαινε στα Ψυχιατρεία. Κι εκείνη ανέβαινε

συχνά πυκνά, για να τον δει. Χρόνια ολόκληρα. Μέχρι που τη βαστάγανε τα

πόδια της, πήγαινε και τον έβλεπε στο Δρομοκαΐτειο. .

Κι όταν πέθανε η γιαγιά, το ’86  ή το ’87,  κανείς δεν ρώταγε για κείνον

πια στη γειτονιά. Σχεδόν ξεχάστηκε. Ο Αλέξης τότε θα ’ταν γύρω στα

τριανταπέντε του, τρόφιμος πότε στο άσυλο και πότε έξω. Σε παγκάκια, στις

πλατείες, σε στοές. Δεν ήρθε ούτε στην κηδεία της γιαγιάς του, δεν το ’μαθε,

ποιος να τον βρει να του το πει;

Κοιμόταν τυλιγμένος στην ίδια βρώμικη κουβέρτα. Και σε μια νάιλον

σακούλα κουβάλαγε όλα του τα υπάρχοντα, μια τσατσάρα, την ταυτότητά του,

μια τριμμένη μπλούζα, κάτι σκουτιά λερά κι ένα ξεφτισμένο πορτοφόλι.  Είχε

απομείνει ένα πετσί και κόκαλο. Αραιωμένα τα μαλλιά του, και τα δόντια ρίζες

χαλασμένες.   

Μια δυο φορές τον έψαξε η Κούλα. Τον αναζήτησε σε κάτι στέκια

στήριξης του Δήμου Αθηνών. Τον βρήκε, τον κουβέντιασε, άδειες λίμνες,

σκοτεινές τα μάτια του. Είχε γεράσει πριν την ώρα του. Του ’πε να τον έπαιρνε

μαζί της, όχι στο σπίτι αλλά  ’σώκλειστο, σε άσυλο ή σε κάποια κλινική. Να χει

τη περιποίησή του, το ζεστό του το φαΐ, τα φάρμακά του. Δεν ήθελε. 

«Τουλάχιστον, να ’σαι κοντά μου, να ’ρχομαι να σε βλέπω. Θα φύγεις

κάποια μέρα, και δεν θα ξέρω τίποτα» προσπάθησε μάταια να τον μεταπείσει η

Κούλα. Είπε όχι. Τελικά, έδωσε το τηλέφωνό της στο γραφείο στήριξης κι έφυγε

άπραγη.  

Ώσπου σε μία τοπική εφημερίδα, πριν κάμποσο καιρό, γράφτηκε το

αγγελτήριο του θανάτου του. Όποιος έτυχε ν’ ανοίξει στα κοινωνικά εκείνη την

ημέρα (κάτι μεσήλικες που ψειρίζουνε κηδείες και μνημόσυνα) διάβασαν τ’

όνομά του : Αλέξης Οικονόμου  -- το πατρικό της μάνας του. 

Ελάχιστοι τον γνώριζαν. Πιο λίγοι ακόμα θυμόντουσαν τα μελαγχολικά, μεγάλα

μάτια του.  

Κώστας Λογαράς

Do Denmark's immigration laws breach human rights?

Critics of Denmark's tightening rules on immigration and integration say the country is violating European norms, including human rights legislation. How much has Denmark's approach to these issues been transformed under pressure from a right-wing populist party?

There are new stricter requirements for would-be immigrants, and for those already in Denmark, who wish to marry a Dane. This is in addition to the already high minimum age of 24 for both the Danish and the foreign would-be spouse, proof of financial independence and an "active commitment to Danish society".

European and international bodies have pointed out that some of these laws and regulations could be in breach of human rights legislation.

To Marry A Foreigner

Both the Danish and the foreign partner need to be at least 24 years old

The Danish partner needs to post a bond of £7,200 collateral ($11,600)

The foreign partner has to pass a language and knowledge test

Both need to demonstrate a combined attachment to Denmark greater than to any other country

The Danish government denies that its laws breach human rights, and says the 24-year age restriction is to prevent forced marriages.

read on Chris Bowlby @ BBC Radio 4

I want to go home, it’s better in Pakistan

He is a foreigner, or “xenos,” the Greek noun that is the root of the word xenophobia. The government, correctly judging the country’s rising anti-immigrant sentiment, wants him and his kind to go home. The poor, dispossessed and oppressed of Asia, the Middle East and Africa are walking in a never-ending tide toward Europe. Ninety percent of them enter through Greece’s border with Turkey. They are driven by visions of prosperity in Britain, Germany, France and Scandinavia, where they believe they will quickly earn the 10,000 dollars or so, plus interest, needed to repay the trafficking gangs which cynically exploit their dreams. Once in Greece, most find themselves trapped, incapable of proceeding westward, and, having discarded their passports in an attempt to claim political asylum, unable to return home. Greece is being swamped and cannot withstand this burden, says Christos Papoutsis, the immaculately suited and booted Socialist who runs the Ministry of Citizens’ Protection.

....

The man who sells horta on my school run is called Asif. He comes from Lahore. He’s been in Greece for three years. “I want to go home,” he told me. “It’s better in Pakistan.”

continue on... Malcolm Brabant @ ekathimerini.com

Δημοκρατία έχουμε. Είστε ελεύθεροι να πιείτε μέχρι να ξεράσετε!

Ο πρόεδρος της Τουρκίας κύριος Ερντογάν είπε οτι η κυβέρνησή του με κανέναν τρόπο δεν παρεμβαίνει στην προσωπική ζωή των πολιτών. (Σύμφωνα με το δημοσίευμα της Χουριέτ) Προς υποστήριξη της άποψης του ειπε οτι στην (υποψήφια ένταξης στην Ε.Ε.) Τουρκία "...άνδρες και γυναίκες μπορούν ακόμα να ταξιδεύουν στα ίδια λεωφορεία, οι γυναίκες μπορούν ακόμα να φορούν μίνι φούστες, και οι πότες μπορούν να πίνουν μέχρι να ξεράσουν" (ή να σκάσουν, όπως το είδα αλλού). Και κλείνει την επιχειρηματολογία του με έμφαση στην ιδεολογία του κόμματος του που την χαρακτηρίζει "Ισλαμική Δημοκρατική"

(πώς λένε οι δυτικοί, Χριστιανοδημοκράτες; ε! σαν κατι τέτοιο ακούγεται).

Αυτο το "ακόμα" στο παραπάνω, δεν ξέρω αν το είπε, ή το πρόσθεσε ο αρθογράφος της Hurriyet Daily News, αλλα τα σπάει έτσι;

Όμως τί διαφορά ειχει μια Ισλαμική Δημοκρατία, απο μια Δημοκρατία -σκέτο ;

Η άποψη του Burak Bendil στο αγγλόφωνο Hurriyet Daily News:

First, Prime Minister Recep Tayyip Erdogan called on Israel to remove its foreign minister, Avigdor Lieberman, who Mr. Erdogan says poses an obstacle to Middle East peace. Mr. Lieberman is probably not the most qualified man for peace anywhere in the world, but he, like Mr. Erdogan, is a democratically-elected politician. Mr. Erdogan thinks it would be most appropriate if Mr. Lieberman were to be removed, but that President Mahmoud Ahmadinejad of Iran and the Hamas chaps stay in power – for peace!

 

Third, an apparently AKP-inspired school headmaster warned male and female students not to get physically closer than 45 cm to each other. (AKP=το κυβερνών κόμμα του κου Ερντογάν)

 

Fourth, Mr. Erdogan has ordered a peace monument in Kars to be torn down because "it shadowed a mosque and the shrine of one of the leading Islamic figures of the 11th century." He called the Turkish-Armenian friendship monument near the Turkish-Armenian border "freakish."

The peace monument by Turkish sculptor Mehmet Aksoy has caused a row after Prime Minister Erdogan branded it "monstrous" and called for its demolition.

read on Let’s drink to that! Till we cough it out… at hurriyetdailynews.com

 

Munni Badnam Hui Darling Tere Liye

No idea what they're singing about, but very enjoyable.

Here Malaika Arora Khan, the singer, embodies the true beauty of India. Spectacular.

The next clip is from the film Dabangg, where this song is included. 

Meet inspector Chulbul Pandey. also known as... Bad Ass Robin Hood.

(rolfmao)

Continue to the very interesting Bollybutton's blog (My Greek Fat Greek Life), where I first found the former clip.

Spot on :

Το μόνο που ξέρω για το μέλλον, είναι πως στο μέλλον θα είμαι νεκρός

Φεύγει το 2010. Η έναρξη των ‘10s δεν είχε τίποτα από τη λάμψη τηςυποδοχής μίας νέας χιλιετίας που όρισε την αρχή των ‘00s. Το αντίθετο μάλιστα, μούδιασμα, ανησυχία ή ακόμα και φόβος για το αύριο. 

Θυμάσαι πως ήταν η Ελλάδα τον Ιανουάριο του 2001; 

...όταν μιλάμε για το μέλλον της χώρας, του έθνους, της γενιάς, της πόλης, της γειτονιάς, της οικογένειας, το δικό μας, γιατί πράγμα μιλάμε; Κάλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρι, λέγανε οι παλιοί. Όταν μιλάμε για το μέλλον μας λοιπόν, θα περιμένεις τα δέκα ή θα πάρεις τα πέντε;

read on... Γιωργος Γατος @ Georgios Gatos

Ik Hou Van Holland

 

 

 

 

 

 

Letting Go

A very strong essay. And a very hard to read to the end, and swallow. One of those very rare moments, that something found in the Internet made me cry.

Life is Short. And Beautiful. When it IS life.

Modern medicine is good at staving off death with aggressive interventions—and bad at knowing when to focus, instead, on improving the days that terminal patients have left.

Read more on Letting Go, by Atul Gawande at The New Yorker

Διεύθυνσή : γωνία Σταδίου και Κοραή

«Ελάτε τώρα... Οταν υπάρχουν τόσο σοβαρά προβλήματα όπως η σημερινή κρίση, με εμάς ποιος θα ασχοληθεί;». Ο 47χρονος Νίκος ανήκει στην οικογένεια των αστέγων και μας απαντά ρωτώντας, κοιτάζοντας στα μάτια, νηφάλιος, συνειδητοποιημένος. Η διεύθυνσή του είναι γωνία Σταδίου και Κοραή, δεν μετακομίζει, κάθε βράδυ ενημερώνεται για τις εξελίξεις διαβάζοντας στο ημίφως εφημερίδα και σφυγμομετρά τον παλμό της κοινωνίας από τις κουβέντες, τις φωνές και τις βρισιές των περαστικών.

Κωστα Oνισενκο @ kathimerini.gr

Night Flight to Venus

Unfuckinbelievable piece of Great Music!

I remember, there was a time - I was about 9 or 10 years old then -  when I could play this particular part of the tape -the 1st song- over and over again, many times a day, in the store where my mom worked, until some grown up, would rush to the stereo, remove the tape, and hide it for the rest of the day, before anyone losing his mind over the mesmerizing Boney M. drumming.

The drum was nice. No, it was Super. But what I most enjoyed was the robotic, synthesized voices, in the begining. I could close my eyes and just see pure space adventuring:  flights, lasers, austronauts, aliens, spacecrafts, helmets, countdonws, rockets launching, and explosions. Lots of explosions.

This specific video, is not a Boney M clip, but is worthy enough to match the music. I hope Bobby is now somewhere near these galaxies laughing and dancing among the stars.

Rest in peace Bobby Farrell.

O Μίκης και οι "Ρήτορες"

οι “Ρήτορες” (1979), από τον Νίκο Γκάτσο σε μουσική του Δήμου Μούτση, τραγουδισμένο από τον Μ. Μητσιά για τον δίσκο «Δρομολόγιο». Δεν είναι το μόνο τραγούδι αυτού του δίσκου που αποδείχθηκε δραματικά προφητικό για τη βαθιά απελπισμένη και παρηκμασμένη Ελλάδα του 2010, τριάντα χρόνια αργότερα, είναι όμως το πιο χαρακτηριστικό…

συνέχισε στο anamorfosis.net

Raising a healthy gamer: seven tips for parents

If you're a parent, or a soon-to-be parent, the noise about gaming and children can be deafening. Video games turn kids into killers. Video games are addictive. Video games get in the way of learning. There is nothing good to be gained from playing games.

If you don't play games yourself, it can be intimidating to have a child who is into video games. You don't understand the hardware. The controller looks complicated. You don't get the games. At the same time, isn't it a little drastic to simply not allow video games in the house?

http://arstechnica.com/gaming/news/2009/06/parenting-and-video-games.ars

BitTorrent Zeitgeist: What People Searched For in 2010

KickassTorrents, one of the top 10 torrent sites in terms of visitors, was kind enough to share the most popular search terms of 2010 with us. With a few hundred million searches a year this data should give a clear indication of what people were looking for on BitTorrent in the last 12 months.

At the top of the list we find “Inception“, the movie that also appeared in our most pirated movies chart of the year. In addition, four other titles made it into the top 10; “Iron Man 2?, “Avatar”, “Despicable Me”, and “Clash of the Titans”. Movie related searches are clearly the most popular among users of the site.

http://torrentfreak.com/bittorrent-zeitgeist-what-people-searched-for-in-2010-101227/

The best oliebollen come from Spijkenisse

This year’s best oliebollen – the deep fried dough balls eaten at New Year - are made by the Voskamp bakery in Spijkenisse, according to this year’s traditional test in the AD newspaper.

Voskamp is the only outlet to be given 10 out of 10. Master baker Cees Weeda told the paper the recipe is now being kept in a safe.

Last year’s winner, Richard Visser from Rotterdam, who has taken the title seven times, was awarded 7.5 this year and came 16th.

The AD said this winter’s freezing competitions meant many oliebol makers in outdoor stalls had problems with their machinery and could not make a proper batter.

 dutchnews.nl

Greece Is Almost Certainly "On Track"

As John - J.Dizard @ FT.com - says, “Greece is exchanging outstanding debt that is legally and logistically easy to restructure on favourable terms with debt that is difficult or impossible to restructure. It’s as if they were borrowing from a Mafia loan shark to repay an advance from their grandmother”.

I would say that policymakers have fallen into two "Econ 101 simpleton" type errors here. The first is to think that since part of the objective is to raise nominal GDP to reduce debt to GDP, and since GDP is falling, raising the price level might help (I would call this the "fools gold" discovery), and the second is to imagine that since exports don't attract VAT, the impact is relatively benign, without stopping to think the the VAT hike also acts on inputs, and especially in an economy which suffers from chronic price and wage rigidity issues like the Greek one.

If a first year student had sent me these kind of arguments in a term essay, aside form awarding a "fail", I think would recommend to the person that they would perhaps be better off studying another topic, physics maybe, since the demonstrated aptitude for applied macro economics would be very low indeed. Could it be that bondholders who normally understand quite a lot more than many imagine about how economies work are also noticing this, hence their growing nervousness.

read the whole of it at Edward Hugh's Blog : Greece Is Almost Certainly "On Track" - But Towards Which Destination Is It Headed?

Γιατί οι Έλληνες δεν μπορούν να έχουν καθαρές τουαλέτες, αφού αυτό τουλάχιστον δεν κοστίζει;

«Δεν είμαστε βρώμικοι», ήρθε η απάντηση. «Απόδειξη ότι οι τουαλέτες των σπιτιών μας είναι όλες καθαρές. Απλά, είμαστε αδιάφοροι για τους συμπολίτες μας, όσους βρίσκονται έξω από τον άμεσο κύκλο μας. Και γι’ αυτό είμαστε ανίκανοι να κρατήσουμε καθαρές τις δημόσιες τουαλέτες».

Παρόμοια γνώμη για την ανικανότητά μας, διατύπωσε η πρωθυπουργός της Σλοβακίας, αρνούμενη να συμμετάσχει στην ευρωπαϊκή στήριξη προς τη χώρα μας. «Κανείς δεν βοήθησε εμάς να φέρουμε σε πέρας τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις μας. Γιατί να βοηθήσουμε εκείνους που δεν είναι έτοιμοι να κάνουν κάτι μόνοι τους;». Παρόμοια γνώμη έχουν και οι επενδυτές. Θεωρούν ότι, παρά την πρωτοφανή οικονομική στήριξη, είμαστε λιγότερο ασφαλής χώρα για επενδύσεις ακόμα και από την Αργεντινή.

η συνέχεια: e-rooster.gr» Διονύσης Γουσέτης » Μας κάνει καλό η οικονομική στήριξη;

 

Confirmation Bias

The Misconception: Your opinions are the result of years of rational, objective analysis.

The Truth: Your opinions are the result of years of paying attention to information which confirmed what you believed while ignoring information which challenged your preconceived notions.

Confirmation Bias « You Are Not So Smart

 

Μεγάλοι Αριθμοί

Έψαχνα να βρώ κώδικα που να κάνει spelling αριθμών, (δηλ. να δίνεις "4123,21" και να επιστρέφει "τέσσερις χιλιάδες εκατόν εικοσι τρία και εικοσί ένα" ). Στην αγγλική εκδοχή μπορεις εύκολα να βρείς πολλά παραδείγματα σε πολλές γλώσσες προγραμματισμού. Για να βρεις το ίδιο στα ελληνικά, θελει λίγο περισσότερο ψάξιμο, αλλα αν το ψάχνεις τα πάντα βρίσκονται. Τελικά βρήκα μια συζήτηση, και 3-4 αρκετά ολοκληρωμένα "κομμάτια" στο dotnetzone.gr.

Δουλευα με την τελευταία κλάση σε C#, του dva, που "αντέχει" σε input μεχρι τα όρια του long, (δηλ. 9 πεντάκις εκατομμύρια και κάτι), και λέω, έτσι για το γαμώτο, ας την αναβαθμίσω λιγάκι. Σύμφωνος με την παρατήρηση του Παναγιώτη Καναβού, εκανα χρήση του Decimal που προσφέρει μεγαλύτερη ακρίβεια στους υπολογισμούς, αφου εχουμε να κάνουμε και με χρήματα, και έχει και αυξημένο εύρος επιτρεπτών τιμών.
Οχι, δεν πιστευω οτι θα μας χρειαστεί να τυπωθεί ολογράφως ενα ποσό πάνω απο 9.223.372.036.854.775.807, ούτε και αν επιστρέψουμε στη δραχμούλα. Σε αυτή τη ζωή τουλάχιστον. Αλλα είπαμε: για το γαμώτο :)

Κι αφου αποφάσισα να πάω πάνω απο το πεντάκις, σα να λέμε where no man has gone before, σκέφτηκα, ΟΚ: εξάκις, επτάκις, οκτάκις! That was easy! αλλα τί γίνεται μετα το δεκάκις; το εντεκάκις; this is getting weird.
και βάζω στο Google: "ΕΞΑΚΙΣ". και τί βγαίνει 1ο ; Αυτή η σελίδα: Μεγάλοι Αριθμοί

Τρέλλα! Μα ποιός γράφει τέτοια πράγματα; πάμε πρώτη σελίδα: το site του Χάρη Φουνταλή
Δέν έχει θρησκεία, λέει. Και τί να την κάνει, λέω 'γώ. Αφού ειναι θεός ο
Άνθρωπος.
Εχει πολύ ζουμί το site, ακόμα δεν πρόλαβα να δώ πολλά. Ενα πρώτο δείγμα γραφής με γοήτευσε: Τακτοποίηση, βόλεμα, και η Ελληνική οικονομική κρίση

"Ας πούμε οτι ανακαλύπτεται (ή δημιουργείται συνθετικά) ένα νέο είδος καπνού, που προκαλεί δεκαπλάσια ευχαρίστηση σε σύγκριση με τον κοινό καπνό όταν τον καπνίζετε. Ταυτόχρονα όμως, αποδεικνύεται οτι το κάπνισμα αυτής της ουσίας οδηγεί σε επώδυνο θάνατο μέσα σε 30 χρόνια, με μαθηματική βεβαιότητα. Όχι μόνο αυτό, αλλά οδηγεί στο θάνατο και όλους όσους υποχρεώσατε αυτές τις τρεις δεκαετίες να αναπνέουν τα χνώτα-σας. Δυστυχώς όμως αυτές οι ανακαλύψεις έρχονται αργότερα, όταν πια είναι πολύ αργά. Στην αρχή, όταν πρωτοανακαλύφθηκε αυτή η ουσία, η Πολιτεία συμφώνησε οτι μπορείτε να την καπνίζετε, αν και υπήρχαν κάποιες υπόνοιες για τη βλαβερή-της δράση. Αυτό εσείς το ονομάσατε “κεκτημένο δικαίωμα” και “λαϊκή κατάκτηση”.

Τώρα όμως, που σας έγινε ξεκάθαρο οτι πρόκειται να τα τινάξετε εξαιτίας-της, θα επιμείνετε σ’ αυτό που ονομάζετε “κεκτημένο δικαίωμα”; Κεκτημένο δικαίωμα είναι να τινάξετε τα πέταλα;"

Ο Πρετεντέρης φούρναρης

Ξεκαθάρισε (ο Σαμαράς) πως για όλα τα αισχρά της περιόδου που κυβερνούσε η Νέα Δημοκρατία, ανέλαβε την ευθύνη ο Καραμανλής.
Σαν να σου λέει, ανέλαβε την ευθύνη ο Τσώρτσιλ.

Τι λε ρε παιδί μου.
Ανέλαβε τη ευθύνη ο Καραμανλής που του φοράνε οι καμαριέρες κάθε πρωί το σώβρακο γιατί δεν ξέρει να το βάλει μόνος του και καθαρίσαμε.

Μην πει κανείς "για τόσο μαλάκες μας περνάει ο Σαμαράς".
Όχι. Τόσο μαλάκας είναι...

tsaousa: "Ο Πρετεντέρης φούρναρης"

7 programming languages on the rise

 

From Ruby to Erlang, once niche programming language are gaining converts in today’s enterprise

 

In the world of enterprise programming, the mainstream is broad and deep. Code is written predominantly in one of a few major languages. For some shops, this means Java; for others, it's C# or PHP. Sometimes, enterprise coders will dabble in C++ or another common language used for high-performance tasks such as game programming, all of which turn around and speak SQL to the database.

7 programming languages on the rise | Developer World - InfoWorld

 

Οι χρυσαυγανακτισμένοι πολίτες του Αγίου Παντελέημονα

Η είδηση της επιθέσεως στον Άγιο Παντελέημονα με αυγά και γιαούρτια, προ ολίγων ημερών, στον Αλαβάνο και στην Πορτάλιου του Σύριζα είναι λίγο πολύ γνωστή. Παίχτηκε σε κανάλια, παράθυρα κ.ο.κ. Για όσους δεν γνωρίζουν, πχ: κλικ (επίσης με μια αναζήτηση στο google θα βρείτε πολύ υλικό).

Ως επί τω πλείστον αυτό το γεγονός παρουσιάστηκε ως επίθεση "αγανακτισμένων πολιτών" του Αγίου Παντελέημονα, χωρίς να διευκρινιστεί βέβαια αυτό που εδώ και καιρό φωνάζουμε από αυτό το ιστολόγιο. Ότι δηλαδή η συγκεκριμένοι "αγανακτισμένοι πολίτες" δεν είναι παρά -κατά 99%- μέλη της νεοναζιστικής συμμορίας Χρυσή Αυγή.
Πράγμα που φυσικά, ωρυόμενα, δεν αποδέχεται ένα κομμάτι της μπλογκόσφαιρας, δηλαδή αυτό με τις πολύ ειδικές ανάγκες, που υπάγεται στον χώρο της ακροδεξιάς.
Αλλά ακόμα και στα σχόλια του παρόντος ιστολογίου, διάβασα προχθές κάτι ανάλογο, εν είδει ..αθώας απορίας: Γιατί οι γιαουρτωτές του Ψωμιάδη θεωρήθηκαν "αγανακτισμένοι πολίτες" ενώ οι γιαουρτωτές του Αλαβάνου "φασίστες";
Η απάντηση πολύ απλά είναι: Διότι οι γιαουρτωτές του Αλαβάνου είναι φασιστόμουτρα με τη βούλα. Το γιατί, θα το δούμε στη συνέχεια.

JUNGLE-Report: Οι χρυσαυγανακτισμένοι πολίτες του Αγίου Παντελέημονα και οι επιθέσεις στους συριζαίους

Κι αν φύγουν;

...ε, ρε, θέσεις εργασίας που μας περιμένουν (Τσάπα, σφουγγαρόπανο και ποιος μας πιάνει!)

 Κάποιος ρώτησε τον κύριο Κόινερ αν υπάρχει θεός.

Ο κ. Κόινερ του είπε: Σε συμβουλεύω να σκεφτείς αν η συμπεριφορά σου θ' αλλάξει ανάλογα με την απάντηση που θα δώσεις στο ερώτημα.

Αν δεν αλλάξει, τότε η ερώτηση είναι περιττή.

Αν αλλάξει, τότε μπορώ τουλάχιστον να σε βοηθήσω, λέγοντας πως εσύ αποφάσισες κιόλας: «χρειάζεσαι έναν θεό».

Μπέρτολντ Μπρεχτ
Κι αν φύγουν; | Έντυπη Έκδοση | Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπίας

 Επιτέλους, έφυγαν οι μετανάστες!

Picada à la Argentina @ buenosairesperception

 

Looking at the last two posts, It is pretty obvious I'm hungry, isn't it?

go read what a Picada à la Argentina is.

Tyler`s Ultimate Lasagna @ Kayotic Kitchen

Tyler`s Ultimate Lasagna @ Kayotic Kitchen

If you happen to see a perfectly layered lasagna online, you can bet your house it’s faux, fake, artificial. It’s fake food photography and the cheese is in fact mashed potatoes, if you’re lucky that is. Don’t ever think you did something wrong when you can’t achieve that look; it is simply not what a real lasagna looks like.

The Greek Mirror (by Alexis Stamatis)

"Greece is like a mirror. It makes you suffer. Then you learn."

"To live alone?"

"To live. With what you are."

...... there's nothing like a smooth, pitiless glass that can really tell the whole truth. 
  

there you have it >>>> Alexis Stamatis @ Huffington Post: :The Greek Mirror